I
Sa mga pulong nasa karagatan,
palibutan man ng ‘sang-katerbang katauhan
Himig ng wika’t kultura’y ‘di mapapantayan,
magkasabay na kumikintab ng alab sa’ting daluyan
II
Wikang Filipino, isang tila-perlas ng bansang sinilangan
Guhit at pinta ang kahulugan ng bawat kawikaan
Sagisag ng tagumpay mula sa mga pinunong nauna,
iniingatan ang tanging regalo na sa’ti’y ipinamana
III
Bawat letra’y maituturing na kayamanan
Kung wala ang isa, ay wala na rin ang kinabukasan
Wika ang nagdudugtong sa’tin sa naging nakasanayan,
lipasin man ay alam ng taong ito’y iniingatan
IV
Puso ng madla, wikang Filipino na nga ba?
Wala ng makakapagpalit pa sa’ting wikang sinauna
Nagsilbing kultura, bagamat sila’y iisa lamang
Sa bansang iba-iba ang katauhan, sentro ng salitaan ay wika lamang
V
Kahit paghiwalayin man ng iba’t-ibang wika,
maging ang etnisidad, kagustuhan o kahit pa paniniwala
Alab ng bawat puso’y sa wikang Filipino lamang nakataya,
tulay ng iba’t-ibang pagtawid ng mensahe sa bawat isa
VI
Paghiwalayan man, wika o kultura, ay hindi ito maaari
Sapagkat ang himig ng wika’t kultura katangi-tangi
Lahat ng kayamanan ng kultura’y iisa lamang ang sinasanhi,
wikang pinagpasa-pasahan ng iilang salinlahi
VII
Mula sa pananalita ng nakakarami,
yumayabong ang kultura sa puso ng nakararami
Hindi ka na titingin sa salamin at mag-aatubili
Kita mo naman sa simpleng salita, may pagbabagong nangyayari
VIII
Wika’t kultura’y parehong sumasalamin,
sa mga kaganapang sinubok ng ihip ng hangin
Gintong Pilipinas, gintong wika na ipinamalas
Asahang magsisilbing kayamanan sa darating pang mga bukas