“Habang may buhay, may pag-asa” ‘yan ang sabi niya.
Kay sigasig at parang walang problemang iniinda
Kasabay ng paghampas ng hangin ay ang ngiti niya,
Sinusubukang itago sa ulan ang patak ng kanyang luha.
Sa paghupa ng baha’y imbis na bagong panimula,
Naghihintay ang panibagong hinagpis at pagdurusa.
"Hindi dapat matakot at mabahala" muling sabi niya.
Kaya't ako'y naniwala, kami'y 'di tatablan ng pandemya.
Ngunit 'di inaasahan, ang sitwasyon ay lumala
Hindi sapat ang kita para sa aming mga sikmura.
Hanggang unti-unting natanggal ang kanyang maskara
Patuloy pinahihina ng takot ang haligi ng aking pag-asa.
"Hindi tayo nag-iisa, hija" kaniyang turan.
Kasabay ng bagyo, lindol, o pagputok ng bulkan.
Hindi lamang kanyang ngiti ang aking nasaksihan
Kundi pati ang mga bituing kailanman ay 'di kami iniwan.
Sa hirap at ginhawa, tulad ng pangako ng mag-asawa,
Buong bayan na kaagapay ang isa't isa.
Bayanihan na nananaig sa puso ng bawat pamilya
Masasabi kong 'habang nandito ka, may pag-asa.'