Sa isang payak na baryo sa gitna ng Luzon, nakatira ang mag-anak ni Antonio. Ang kanilang baryo ay kilala sa tawag na San Isidro, isang lugar na puno ng kasaysayan at mayamang kultura. Tuwing sasapit ang buwan ng Mayo, naghahanda ang buong komunidad para sa pagdiriwang ng pista ng kanilang patron, si San Isidro Labrador.
Isang umaga, habang naglilinis ng bakuran si Antonio kasama ang kanyang lolo na si Mang Juan, nagtanong siya, "Lolo, bakit po ba napakahalaga ng pista sa ating baryo?"
Ngumiti si Mang Juan at nagsimulang magkwento, " Antonio, ang pista ay hindi lamang selebrasyon, ito rin ay pagsasama-sama ng buong komunidad upang magpasalamat sa mga biyayang natamo at ipagpatuloy ang ating mga tradisyon. Noong bata pa ako, ang pista ay isang napakahalagang okasyon."
Nagpatuloy si Mang Juan, "Bawat bahay ay naghahanda ng iba't ibang putahe. Merong adobo, sinigang, at lechon. Ang mga kababaihan ay nag-aayos ng mga bulaklak para sa prusisyon at ang mga kalalakihan naman ay abala sa pagsasaayos ng entablado para sa mga pagtatanghal."
"Naaalala ko rin ang pagdaraos ng karakol, isang parada kung saan ang mga imahe ng santo ay dinadala sa bawat kalsada habang ang mga tao ay nagdarasal at kumakanta. Ang mga batang katulad mo ay nagsusuot ng makukulay na kasuotan at sumasayaw sa saliw ng musikang tradisyonal," dagdag pa ni Mang Juan.
Habang nakikinig si Antonio, namangha siya sa mga kwento ng kanyang lolo. Naalala niya ang mga pagkakataon na siya ay sumama sa prusisyon at nanood ng mga pagtatanghal, ngunit ngayon ay mas naunawaan niya ang kahalagahan ng mga ito.
"Lolo, paano po natin mapapanatili ang mga tradisyon na ito?" tanong ni Antonio.
"Sa pamamagitan ng aktibong pakikilahok at pagtuturo sa mga susunod na henerasyon," sagot ni Mang Juan. "Kinakailangan nating ipasa ang kaalaman at pagpapahalaga sa ating kultura. Hindi lamang ito tungkulin ng matatanda kundi pati na rin ng mga kabataan tulad mo."
Lumipas ang mga araw at dumating ang pista. Tulad ng dati, ang buong baryo ay nagsama-sama. Si Antonio ay abala sa pagtulong sa paghahanda ng mga dekorasyon at pagkain. Sa gabing iyon, habang naglalakad sa ilalim ng mga makukulay na banderitas at ilaw, naramdaman niya ang diwa ng komunidad at ang kahalagahan ng kanilang tradisyon.
Sa kanyang murang edad, natutunan ni Antonio na ang kanilang kultura at tradisyon ay mga yaman na dapat ipagmalaki at ingatan. Sa bawat pagtitipon at pagdiriwang, nabubuhay ang kanilang kasaysayan at nagiging inspirasyon para sa mga susunod na henerasyon.
At sa bawat pista ng San Isidro, hindi na lamang ito isang selebrasyon kundi isang pagpapatuloy ng kanilang mayamang kultura at tradisyon, isang pamana ng nakaraan na patuloy na isinasapuso ng buong komunidad.